De organisatieveranderingen die ik heb meegemaakt moesten meestal snel. De veranderfasen werden ‘netjes’ achter elkaar afgewerkt (ok, niet helemaal waar, vaak werden er redelijk essentiële stappen overgeslagen en was het een rommelig onduidelijk proces. Herkenbaar?). Uitstelgedrag werd in deze processen niet echt gewaardeerd, en als de stap naar de volgende fase gezet was, was terug stappen bijna een doodzonde. Uitstelgedrag ook wel procrastinatie genoemd, is een ‘slechte’ eigenschap waar we ons trouwens allemaal wel eens schuldig aan maken. Maar is dit wel zo? Is uitstellen altijd slecht? In een erg plezierige TED-presentatie legt Adam Grant uit dat er ook voordelen aan uitstellen zitten, en misschien wel hele grote voordelen. Voor leiders en verandermanagers misschien een overweging om hun veranderprocessen iets aan te passen.
Misschien moet de negatief geladen definitie van procrastinatie op Wikipedia ook wel iets aangepast worden … ?.
Wikipedia: ‘Uitstelgedrag is het uitstellen van taken die men eigenlijk wil of moet doen en waarbij men weet dat het uitstel waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden. Daarom wordt dit soms ook irrationeel uitstel genoemd’.
Veel kijk en luisterplezier: https://www.ted.com/talks/adam_grant_the_surprising_habits_of_original_thinkers